Ergenlik dönemi bazen bir coşku dönemi, bazen patlamaların önlenemediği bir yanardağ bazen de bir şaşkınlık bir çaresizlik dönemidir. Giden çocukluğun, anne babayla kurulan yoğun bağın kaybının hüznü vardır. İdollerin devrilip, yeni idollere yelken açıldığı bir zamandır.
Ergenlik dönemi onları anlamadığımız, doyurmadığımız, desteklemediğimiz için bizden yakınırlar, bizleri eleştirirler ama nerede anlaşılmak, nasıl doyurulmak istediklerini, ne tür bir destek istediklerini kolay kolay söylemezler. Şiddetlenen bu gereksinimlerini anlatma yerine bizden uzaklaşırlar ve eleştirilerinin ölçüsü dayanılmaz boyutlara ulaşır. Özellikle ayrımlaşma ve bireyselleşme çabalarında zorluk yaşayan ergenlik dönemi bu zıtlaşmalar aslında kimliğin ve özgün bireyselliğin oluşumu için gerekli denemelerin ve çabanın bir yansıması olabilir.
Ergenlik dönemi, ergen ve aile bireyleri arasında ilişki çok yönlüdür. İki taraf da birbirini etkileyebilir. Sadece ailesi ergeni etkilemez, ergen de içinde bulunduğu ailenin dinamiklerini yeniden şekillendirir. Örneğin; daha çok çatışma olan, daha az destek içeren evlerde ergenlik dönemi başlaması daha erken ve daha hızlı gerçekleşir. Ergenlik dönemi aileden bağımsızlaşmanın yanında aile haricinde bağlar kurabilme ve bunları sürdürebilmenin de geliştiği evredir.
Ergenlik dönemi sorunlu, baş edilmesi zor, bunalımlı bir evre olduğu görüşü ergenlerin olumlu yetilerini gölgeleyebiliyor. Ergenlik dönemi artan tüm sorunlara karşın; yaratıcılık, espri, eşduyum gibi olumlu yetiler de önemli oranda artar. Ancak bu olumlu yetilere, ergenler değerlendirilirken, gereken önem verilmeyip, onlardan yeterince yararlanılmıyor. Ergenlerin en olumsuz koşullarda bile eşduyum, sezgi ve yaratıcılıkları kaybolmaz, hatta eleştiri ve esprilerinin boyutları artar. Aynı yetiler ergene sorunlarının çözümüne yön ve destek verecek bir güç de kazandırır. Bu nedenledir ki sağaltımda ergene düşüncesinin ” Bu aklına geleni nasıl açıklıyorsun, bunu nasıl görüyorsun?” gibi sorularla sıkça sorulması ayrı bir önem taşır.
